Verslagen pakten we de tent in en begonnen we aan de etappe. Ik was stil. Nouk probeerde me wat op te peppen. We liepen langs het Inversnaid Hotel aan de rand van het meer. “Laten we iets warms drinken,” stelde ze voor. We dropen naar binnen, zetten beschaamd onze vieze, natte tassen in de hal van het nette hotel en vroegen of we iets konden bestellen. Geen oordeel, enkel medelijden was er te vinden op het gezicht van de hotelmedewerker.

Even later kwam hij terug met twee warme chocolademelk. Het was het eerste warme eten sinds de regen was begonnen. Koken in een kleine, dichte tent is namelijk niet een van de beste ideeën. Ik nam een slok en bijna meteen kwamen er dikke tranen naar boven. Mijn hartje was niet meer stil, het was verdrietig. Maar ook trots, en dankbaar. Trots dat we hier waren, dat we dit deden. En dankbaar voor lieve vriendinnen en de kleine gelukjes in het leven.

Nadat de warmte de moedeloosheid had weg gevochten, vertrokken we weer. De weg langs Loch Lomond was in kilometers niet lang meer, maar het duurde een eeuwigheid voor we ons erdoor hadden gevochten. Constant naar beneden kijkend, om niet uit te glijden over de wortels van de bomen, de bemoste stenen en de gladde bladeren. Gelukkig was het eindelijk gestopt met regenen. En, na wat leek op een eeuwigheid, werden de begroeiing steeds sporadischer. We kwamen uit op een grasveld, wat overging tot een strand. Eindelijk keken we achterom. De volledige lengte van het meer strekte zich ons uit. We waren eindelijk aan het einde van de groene tunnel. We hadden enkel nog een korte klim te gaan voor we naar beneden doken naar de Beinglass Farm Campsite.

De camping had een bar, en het terras zat vol met andere hikers en gezellige campinggasten. Het duurde niet lang voordat we vrienden hadden gemaakt en onze levensverhalen met elkaar deelden. Het gemak op een trail waar men zichzelf bloot geeft is nog steeds een van de dingen die ik het allermooiste vind. De kwetsbaarheid die komt bij het lopen. Kaal gestript van de stadse status. Niks om je achter te verschuilen behalve je echte ik. Dat klinkt eng, maar het schept eigenlijk alleen maar verbinding met de mensen om je heen. Iedereen staat open voor elkaar. Iedereen is zijn echt ik, in essentie een goed mens, en zien jou voor wie je bent: ook een goed mens.

We dronken biertjes en kropen uiteindelijk terug naar onze bedjes. Het was een dag met diepe dalen maar ook hoogtepunten. “The trail provides” is een uitspraak die vaak op de Pacific Crest Trail gebruikt wordt, en op de West Highland Way was hij net zo waar. De trail geeft je precies wat je nodig hebt. En vandaag was dat een avond met de warmte van korte vriendschappen, als een reminder waarom we dit lopen. “Daarom ben ik hier,” antwoordde mijn hartje op de vraag van mijn hoofd vanmorgen.